Sunday, July 25, 2010

సద్గురువు-2


ఇదంతా ఎందుకు చెప్పానంటే , అంతటి మహాత్ములకే , తపస్వులకే అంతర్ముఖులై నిశ్చలం గా అదే నిష్ట లో ఉండటం సాధ్యపడలేదు. కాసేపు తెరిపి కోసం బయటికొస్తే ఆ కాసేపటి లోనే బోల్తా కొట్టి పోయినవాడే వున్నాడు. తపస్సు భగ్నమైనవాళ్ళూ వున్నారు. అది అంతటి కష్టమైన పని. అది ఋషీశ్వరులకే సాధ్యపడలేదంటే ఇంక మనం ఎంత జాగ్రత్తగా వుండాలో తెలుసుకోవాలి.
ఉదాహరణకు ఒక రోజు ఒక భక్తురాలు బాబా వద్దకు వచ్చి బాబా ను తన ఇంటికి భోజనానికి రమ్మంది. “ అలాగే తల్లీ! తప్పకుండా వస్తాను. భోజనం కూడా చేస్తాను. కానీ నేను వస్తే మాత్రం ఛీ కొట్టి తరిమేయకు సుమా! “ అని అన్నారు బాబా. బాబా! “ నేను మిమ్మల్ని అలా యెందుకు చేస్తాను? మీరు తప్పక రావాలి" అని ప్రార్ధించి ఆమె ఇంటికి వెళ్ళింది. బాబా కు ఆతిథ్యమివ్వడానికి వంటకాలను సిద్ధం చేసి బాబా కోసం ఎదురు చూస్తూ కూర్చుంది. భోజన సమయం దాటి పోతున్నా బాబా మాత్రం రాలేదు. కానీ ఒక కుక్క వచ్చి బాబా కోసం వండి వడ్డించడానికి సిధ్ధంగా వున్న వంటకాలను ముట్టుకోబోయింది. అది చూచిన ఆమె పొయ్యి లో వున్న కట్టెను తీసి ఆ కుక్క పైకి విసిరింది. ఆ కుక్క తప్పించుకొని వెళ్ళిపోయింది. ఆ తర్వాత ఆమె చాలా సేపు బాబా కోసం వేచి చూచింది గాని బాబా రాలేదు. తర్వాత ఎంతో బాధగా మసీదు కి వెళ్ళి బాబా తన ఇంటికి భిక్షకు రానందుకు నిష్టూరమాడింది. అప్పుడు బాబా ఆమెతో, “ నేను వస్తే మండుతున్న కట్టే నాపై విసిరావు గదమ్మా! నువ్వే నన్ను గుర్తు పట్టలేదు. సర్వ జీవుల రూపాలలో నేనే వున్నానని గుర్తుంచుకో" అని చెప్పారు.

అలాగే హంసరాజ్ అనేవాడు చాలా కాలం గా ఉబ్బశవ్యాధితో బాధపడుతుండేవాడు. ఎన్ని వైద్యాలు చేసినా తగ్గకపోయేసరికి బాబా దగ్గరకు వచ్చి శిరిడి లోనే కొంతకాలమున్నాడు. అతనిని బాబా పుల్లపెరుగు తినవద్దన్నారు. కానీ అతడికి పుల్ల పెరుగంటే చాలా ఇష్టం.అందుకని బాబా తినవద్దన్నా కూడా భార్య చేత బలవంతాన తోడు పెట్టించుకొని తినేవాడు. కానీ సర్వజ్నుడైన బాబా కు తెలియనిదేమున్నది? బాబా చిత్రమైన లీల చేశారు. ప్రతి రోజూ ఆ దంపతులు మసీదులో మధ్యాహ్న హారతి కి హాజరయ్యేవారు.వారు అక్కడికి వచ్చిన సమయం లో ప్రతి రోజూ వీళ్ళ రూమ్ లోకి ఒక పిల్లి వచ్చి పెరుగు తినిపోయేది. మొదటి రోజలా జరిగేసరికి పొరపాటు అనుకొని అన్నీ జాగ్రత్తలు తీసుకున్నారు. కానీ అదేమీ చిత్రమో వీరెన్ని జాగ్రత్తలు తీసుకున్నా ఆ పిల్లి రావటం, పెరుగు తినిపోవడం ప్రతి రోజూ జరుగుతూనే వుంది. చివరకు అతనికి విసుగు పుట్టి కోపం వచ్చి హారతి కి గూడ పోకుండా దాన్నెలాగైనా రాకుండా చూడాలని, వస్తే కొట్టాలని నిర్ణయించుకొని ఒక కర్ర చేత్తో పట్టుకొని కాపలా కూర్చున్నాడు. సరిగా సమయానికి ఆ పిల్లి రానే వచ్చింది. “ రోజూ పెరుగు తిని పోతావా?” అని అతడు దానిని కర్రతో కొట్టాడు. తర్వాత అతడు మసీదు కి రాగానే బాబా అన్నారు: “ ఇక్కడొక పనికిమాలిన వాడు ఉబ్బసం తో బాధపడుతున్నాడు. వాడిని పుల్లపెరుగు తినవద్దని చెప్పాను. ఎంత చెప్పినా వినకుండా అతడు తింటూనే వుంటే నేనే పిల్లి రూపం లో వెళ్ళి తిని అతడా పెరుగు తినకుండా చూస్తున్నాను. చివరకు వాడు నన్నీరోజు కర్రతో కొట్టాడు" అన్నారు.
అలాగే బల్వంత్ నాచ్నే అన్నగారు బొంబాయి లో శస్త్ర చికిత్స కానీ ఆస్పత్రి లో వున్న సమయం లో వాళ్ళింటికి ఒక సాధువు వచ్చి భిక్ష అడిగాడు. అతని వాడిన గారు అన్నం పెట్టింది. ఇంట్లో బెండకాయ కూర వుంది గానీ అది అందరూ టీనాగా మిగిలినది కదా! అని ఆయనకు వెయ్యలేదు. వేరే కూర వేసింది. కానీ ఆ సాధువు ఆ కూరే అడిగి వేయించుకొని మరీ తిన్నాడు. ఆ తర్వాత నాలుగు సంవత్సరాల తర్వాత అతడు శిరిడీ మొట్టమొదటిసారి వెళ్ళినప్పుడు బాబా ఆ సాధువు తామేనని అతనికి తెలిపారు.

ఇలాంటి ఎన్నో సంఘటనల ద్వారా ఏ సాధువు కి పెట్టినా తనకే చెందుతుందని, ఏ ప్రాణీని ఆదరించినా , హింసించినా తనకే చెందుతుందనీ నిరూపించారు బాబా.

ఏ దైవానికైనా మొక్కుకొని ఆ మ్రొక్కు ఎగ్గొడితే వాళ్ళు రాగానే వాళ్ళు మ్రొక్కుకున్నంత డబ్బూ అడిగి పుచ్చుకునేవారు. అలాగని ప్రక్కవాడు డబ్బులిస్తే తీసుకునేవారు కాదు.” ఏమయ్యా! వాడిస్తే తీసుకొంటివి, వీడిస్తే తీసుకోలేదేమని అడిగితే " వాడు మ్రొక్కుకొని ఎగ్గొడితే అడిగి తీసుకున్నాను. వీడు మ్రొక్కుకోలేదు గనుక వీడి దగ్గర తీసుకోలేదు. “ అనేవారు. కాబట్టి ఏ దేవతకార్పించినా తనకే చెందిందని, చివరకు మానవమాతృణ్ణి గూడ ఏ విధంగా చూచుకున్నా గూడ అది ఆయనకే చెందిందని భక్తులకు అసంఖ్యాకంగా అటువంటి అనుభూతులను ఇస్తూనే వచ్చారు.అంతటా అన్నీ రూపాలలో వ్యాపించి వుంటాయి. కారణం అన్నీ రూపాలలో ఆయనే వున్నారు గనుక.

ఉదాహరణకు చంద్రాబాయి బొర్కర్ అను భక్తురాలు శిరిడీ కొంతకాలమున్నారు. అప్పుడామే భర్త పండరిపురం లో వున్నాడు. ఒకరోజు బాబా ఆమెతో పండరిపురం లోని ఆమె భర్త వద్దకు వెళ్ళమని చెప్పారు.ఆమె వెంబడే తానుంటానని గూడ చెప్పారు.కానీ ఆమె అక్కడకు వెళ్ళేసరికి ఆయనక్కడ లేరు. ఎక్కడికి వెళ్ళారో గూడ తెలియలేదు. ఏమీ చేయాలో తోచని పరిస్థితులలో ఆమె వుండగా, ఒక ఫకీర్ ఆమె వద్దకు వచ్చి మీ వారు ధోండ్ స్టేషన్ లో వున్నారు. వెంటనే వెళ్ళమని చెప్పి టికెట్టు గూడ ఇచ్చారు. అంతేగాక ఆమె భర్తకు గూడ కలలో ఒక ఫకీర్ కనిపించి నీ భార్య ఫలానా రైలు లో వస్తున్నదని చెప్పారు. తర్వాత ఆ ఫకీర్ సాయిబాబానేనని వాళ్ళు తెలుసుకున్నారు.

బాబా ఆదేశం ప్రకారం ఖాండోబా ఆలయం లో వున్న ఉపాసనీ బాబా, బాబా కు నైవేద్యమిచ్చిన తరువాత తను భోజనం చేసేవారు. ఒకరోజు ఉపాసనీ ఆ నైవేద్యాన్ని తీసుకొని పోతూ వున్నప్పుడు ఒక నల్ల కుక్క తోకాడిస్తూ వెంటబడింది. దీనికి పెట్టిన తర్వాత బాబాకు నైవేద్యం పెట్టడం ఎట్లాగా అని దానిని ఛీ కొడుతూ , కసిరి కొడుతూ మసీదు కి వెళ్లారు. వీరు మసీదు కి వెళ్ళి బాబాకు నైవేద్యం ఇవ్వబోతే , “ ఇక్కడికెందుకు తీసుకు వచ్చావు? నేనక్కడ నల్ల కుక్క రూపం లో వున్నాను గదా!” అన్నారు బాబా. కాబట్టి ఇక నుంది గుర్తు పెట్టుకోవడానికి ప్రయత్నిద్దామని అనుకొన్నాడు. అంతగా ప్రయత్నించినప్పటికీ, అంత జాగ్రత్తగావుంటున్నప్పటికీ మరలా ఏమారడతను.ఒక రోజు ఇతను వంట చేసుకుంటుంటే బిచ్చమెత్తుకునే వాడొకడు ఆశగానిలబడి దాని వైపు చూస్తున్నాడు. కాబట్టి అది అపవిత్రమౌతుందని తలచి అతనిని కసిరి కొట్టాడు. నైవేద్యం మసీదు కి తీసుకెళ్ళగానే మరలా బాబా కోప్పడ్డారు. “ ఇప్పటి నుండి గుర్తు పెట్టుకో. ఎక్కడ నీ దృష్టి పడుతుందో, అక్కడ నేనున్నా" నని చెప్పారు బాబా. ఈ విధంగా సకల చరాచర విశ్వమంతా తమ రూపమేనని నిరూపించిన శ్రీ సాయిబాబా సమర్థ సద్గురువు.

Saturday, July 24, 2010

సద్గురువు-1

సద్గురువు అన్న పదానికి సరైన నిర్వచనంచెపుతూ , ఎవరు సరైన సద్గురువో గుర్తు పట్టి ఆయనను అనుసరించి ఆయన చూపిన మార్గంలో ఎలా నడవాలో అలతి అలతి వాక్యాలతో, అనల్ప అర్థాలతో అరటిపండు చేతిలో వొలిచి పెట్టినట్లు చెప్పిన ఈ వ్యాసం గురువు గురించి, ఆధ్యాత్మికత ను గురించి తెలుసుకోవాలనుకునేవారికి సరైన దిశానిర్దేశం చేస్తుంది. శ్రీ ఎక్కిరాల భరద్వాజ గారు రాసిన “ సాయి మాస్టర్ ప్రవచనములు” గ్రంథం నుండి అద్భుతమైన ఈ వ్యాసం గురుపూర్ణిమ సందర్భంగా ......


సద్గురువు-1

గురు మధ్యే స్థితం విశ్వం, విశ్వ మధ్యే స్థితో గురుః
గురుర్విశ్వం నచాన్యోస్థి, తస్మై శ్రీ గురవే నమః


గురువే విశ్వం. గురువుకన్యంగా మరొకటి లేదు. అంటే గురువు సకల దేవతా స్వరూపి. బాగా అవగాహన చేసుకుంటూ పోయేవారికి ఈ చరాచర విశ్వమంతా గురువు యొక్క స్వరూపమే. అంతకు భిన్నంగా మరొకటి లేదు. ఈ శ్లోకం వల్ల తెలిసేదేమిటంటే --- ఈ చరాచర విశ్వమంతా తమ రూపమేనని ఎవరైతే నిరూపణ ఇవ్వగలరో వారే నిజమైన, సిసలైన, సంపూర్ణమైన గురువుఅని.


ఉదాహరణకు శ్రీకృష్ణుడు జగద్గురువు గా, యోగీశ్వరుడిగా, గీతాచార్యుడిగా లోకం లో ఇంతటి కీర్తి గడించడానికి కారణం భగవద్గీతోపదేశం కాదు. ఎందుకంటే అదే భగవద్గీతను అనేకసార్లు చదివినటువంటి మామూలు వ్యక్తి గూడా శ్రీకృష్ణుడు చెప్పినంత గొప్పగానూ ఉపన్యాసం ఇవ్వగలడు. కానీ, మామూలు వ్యక్తి చేయలేని పని ఒకటుంది అదే విశ్వరూప సందర్శనం. శ్రీకృష్ణుడు అర్జునునికి విశ్వరూప సందర్శనం కలిగించాడు. తాను చెప్పిందంతా నిజమని నిరూపించాడు. ఆ పని మామూలు వ్యక్తి ఎలా చేయగలడు? తాను చెప్పినది నిజమని అర్జునుడికి అనుభవపూర్వకంగా నిదర్శనమిచ్చాడు శ్రీకృష్ణుడు. ఈ సృష్టి అంతా తన రూపమేనని చెప్పాడు. అప్పటి దాకా శ్రీకృష్ణుడు ఎంతగా చెప్పినా, “ ఏమిటబ్బా! ఇట్లా చెప్పాడీయన’ అని అర్జునుడికి అనిపిస్తుంది. కానీ, విశ్వరూప సందర్శనమయ్యేసరికి అర్జునునికి అప్పటివరకు తాను చెప్పిన విషయాలు మొత్తం ( అంటే విశ్వరూప సందర్శనం ఇచ్చేటప్పటికి ఎన్ని అధ్యాయాలు గీతా లో వున్నాయో అన్నీ) సమన్వయమై, అనుభవమై, దర్శనమయ్యాయి. అదే కృష్ణుని యొక్క గొప్పతనం. అందువలననే ఆ విషయం లో శ్రీకృష్ణునికి సాటి ఎవరూ లేరు. మరలా అదే విషయం అంత సంపూర్ణం గానూ పామరులైన మానవులకు గూడా ఈ విశ్వమంతా తమ రూపమేనని అనుభవపూర్వకం గా నిరూపించినవారు శ్రీ శిరిడీ సాయి నాథుడు.


ఎంతో మంది మహాత్ములు వచ్చారు, పోయారు. ఇందులో ఎవరు ఎక్కువ, ఎవరు తక్కువ అన్నది ప్రశ్న కాదు. కానీ మనకు అనుభవపూర్వకం గా నిరూపించడం వల్ల మార్గం సులభమవుతుంది.మన మనస్సు తేలిక అవుతుంది. ఏ మహాత్ముడైనా, శ్రీకృష్ణుడైనా, ఏ దైవమైనా చెప్పేది ఒక్కటే, “ క్షణకాలమైనా విడవకుండా ఎల్లప్పుడూ మనసులో నన్నే చింతన చేస్తూ వుండండి. గుర్తు పెట్టుకోండి. మీ క్షేమ సమాచారాలన్నీ నేను కనిపెడుతుంటాను,” అనే. భక్తుల యోగ క్షేమములు వహిస్తానని శ్రీకృష్ణుడు చెప్పాడు. అదే సాయి గూడ చెప్పారు. ఎంత మంది మహనీయులు వచ్చారో, అంతమందీ ఇదే మాట చెప్పారు.

ఎంత మంది చెప్పినా ఒకటి మాత్రం మన వల్ల కాదు. అదేమిటంటే అంతా ఆయన రూపమేనని అనుకోవడం. కుక్క కుక్కగా కనపడుతుంటే, మనిషి మనిషిగా కనపడుతుంటే, వీళ్లంతా ఆయన రూపమేనని అనుకోవడం ఎట్లా? ప్రక్క వారి మీద మనకు ఆగ్రహం వస్తుంది, అనుగ్రహం వస్తుంది. కోపం, అసూయ, ద్వేషం, భయం మొదలైనవన్నీ వస్తూంటాయి. కానీ, ఇవన్నీ కల్గించేటటువంటి మానవాకృతులన్నీ పరమేశ్వరుని రూపమని అనుకోవడమెట్లా?
ఇంట్లో నిశ్చలంగా కూర్చొని భగవంతుని కోసం ధ్యానం చేస్తూ వుంటే ఎంతో ప్రయత్నం మీద ఆ ధ్యాన మందిరం లో కూర్చోన్నంత సేపు భగవంతుడి మీద మనస్సు నిలిస్తే నిలిచి యుండు గాక. కానీ ఎల్లప్పుడూ నిలవదు.


ఉదాహరణకు ఒకడు ఆ ప్రయత్నం చేస్తూ వుంటే ( అంతా భగవత్స్వరూపమేనని ) ఇంట్లోని పిల్లవాడు వచ్చి విపరీతం గా అల్లరి చేశాడనుకోండి.వాడి మీద కోపం వచ్చి వాడిని చావబాదాడనుకోండి.అప్పుడు ఏమయిందన్న మాట?అంతకు ముందు వరకు తను చేసే ధ్యానం లో అతడు ఈ ప్రపంచంలో వున్న నామరూపాలన్నీ నీవేనయ్యా! అని నమస్కారం చేసుకొన్నాడు. వెంటనే ఆ పిల్లవాడిని పట్టుకొని చావబాదాడు. అప్పుడు ఎవర్ని పట్టుకొని చావబాదినట్లు?ఒక వేళ బాధకపోయినా , తీవ్రమైన ఆగ్రహం వచ్చి, ‘ ఈ ఇల్లు నరకంరా! ‘ అన్నాడనుకోండి. అప్పుడు ఏమయింది? ఏ పరాత్పరుడు తన చుట్టూ ఉన్నాడో, అన్నీ రూపాలలో ఉన్నదో అదే వీడికి నరకమయింది. అంటే జగత్తు రూపం లో బ్రహ్మం ఉంది. “ సర్వం ఖల్విదం బ్రహ్మ” కానీ మనస్సులో నరకమే ఉన్నదని అర్థం. చూడగలిగే వాళ్ళకు అదే భగవత్స్వరూపం.చూడలేని వారికి అదే మామూలు గృహం. చికాకులో ఉండేవారికి అదే నరకం. మన దృష్టిని బట్టే అంతా వుంది. కాబట్టి మన దృష్టి మారాలి.

పూజా గృహాలలో నుంచి ఇవతలకు రాగానే నిత్య జీవితం లో అవతల వారి పనుల వల్ల, మాటల వల్ల రాగద్వేషాలు ప్రకోపిస్తాయి. అందుకని మనం గుర్తుపెట్టుకోవడం కోసం మనం చేసే ప్రయత్నం వెంటనే ఎగిరిపోతుంది.వాడిట్లా చేశాడు, వీడిట్లా అన్నాడు అని, ఇదే జాబితా చదువుతుంది మనస్సు. మనం ఇక దైవాన్ని గుర్తుపెట్టుకొనేది ఎక్కడ?కనుక ఇది మానవజాతికి అంత సులభం కాదు. అంత తేలికగా రాదు. ఇది మామూలు మానవులకే గాదు. గొప్ప గొప్ప ఋషీశ్వరులకు గూడ చాలా కష్టమయిన విషయం.ఆ ఋషీశ్వరులు మామూలు కార్యక్రమాలన్నింటినీ మానుకొని అరణ్యాలలో వుంటూ ఘోర తపస్సు చేసుకుంటూ అంతర్ముఖులై వుంటారు. ఎంతో ధ్యాన నిష్టతో , తపస్సుతో పైకి వచ్చిన మహనీయులు కూడా ఏ కారణం చేతనైనా ఆ తపస్సు లోంచి లేచి ఇవతలకు వచ్చిన క్షణాల్లో వారి మనస్సు చంచలమవుతున్నది. ప్రక్కకే పోతున్నది. ఒకరికి కామం వల్ల కావచ్చు, మరొకరికి మరొక కారణం కావచ్చు.ఆయా పనుల ద్వారా వారి తపస్సు వ్యర్థమయిపోయి మరలా తపస్సు చేసుకోవడమనే కర్మ పట్టడం మన పురాణాలలో చెప్పబడ్డది. ఒక ఋషీశ్వరుడు తపస్సు చేసుకొంటున్నాడు. ఎవరో ఏదో చేశారు, వారికి ఆగ్రహం వచ్చింది. “ ఒరేయ్ నీవీట్లా అయిపో!” అని శాపం పెట్టాడు. ఆ శాపం రూపం లో, ఆగ్రహ రూపం లో వాడికి పతనం వస్తుంది. అప్పుడు అవతలివాడికి కూడా కొద్దో గోప్పో సామర్ధ్యం వుంటే వాడి తపస్సుతో వాడూ శాపం పెట్టాడు. అప్పుడు ఏమయిందన్నమాట? వాడి శాపం తీరేదాక వీడా శాపఫలాన్ని అనుభవించవలసిందే. అప్పుడు ఇంతకు ముందు చేసిన తపస్సంతా వ్యర్థమయిపోయినట్లే గదా!
(సశేషం)

Friday, July 23, 2010

పరమ గురు చరణ సన్నిధి-వివేకం

(కొనసాగింపు)

ఇట్లా నిశ్చయించిన వెనుకను, సదసత్తులలో అనేక భేదాలు వున్నాయని మరువవద్దు. సరి ఇది అని, తప్పు ఇది అని, ముఖ్యమీది అని, అముఖ్యమిది ని, ఉపయోగకరమిది అని, వ్యర్ధమిది అని, సత్యమిది అని, అనృత మిది అని, స్వప్రయోజనమిది అని, పరోపకారమిది అని వివేకం తో తెలుసుకొనుట ఇంకా మిగిలే వుంటుంది.

తప్పును విడిచి సరియైన దానిని అవలంబించటం కష్టం గా తోచరాదు. ఎందుకంటే పరమ గురువును అనుసరించుగోరు వారు ఎన్ని కష్టాలైనా పడి, సరి అయిన దానినే అవలంబించాలని ముందే నిశ్చయం చేసుకొని వుంటారు.

అయినా ఈ శరీరం వేరు, నీవు వేరు. నీ ఇచ్చ ఎల్లప్పుడూ నీ శరీరం కోరు దానిని అనుసరించి వుండదు.

ఈ శరీరం ఏదైనా కోరినచో అది యథార్థంగా నీవు కోరునది అగునా అని నిలిచి యోచింపుము. నీవీశ్వరుడివే. ఈశ్వరుడిచ్చయించునదియే నీవును నిచ్చాయింతువు, గాని నీవు నీ యంతరంగమును లోతున దిగి శోధించి నీలో నుండు ఈశ్వరుని కనుగొని ( ఒకానొక ధీరుడు అమృతత్వమును కోరినవాడై దృష్టిని లోపలకు త్రిప్పి ప్రత్యగాత్మ ను ( లోపల నుండు ఆత్మను ) చూచును ---కఠోపనిషత్తు) వాని మాటను తెలిసికొనవలయును సుమా! అది నీ మాట.

నీ శరీరములే నీవను పొరపాటుపడకు.స్థూల శరీరం నీవు కావు. కామమయ శరీరం నీవు కావు.( ఈ కామమయ, మనోమయ శరీరములు రెండూ చేరి మనోమయ కోశమని వేదాంతులు చెప్తారు) మనోమయ శరీరం నీవు కావు. ఇవి ఒకొక్కటి తనకు కావలసిన దానిని పొండటానికి తానే ఆత్మ అని నటించును. అయినా వానినన్నింటిని తెలుసుకొని వానికన్నింటికి స్వామి నీవని యెరుగుము. (ఈ శరీరమునకు క్షేత్రమని పేరు. దీనిని తెలుసుకొనువాడు క్షేత్రజ్నుడు (జీవుడు) అని తెలిసినవారు చెప్పుదురు ---గీతా)

చేయవలసిన పని యుండగా శరీరం శ్రమ తీర్చుకోవాలి గాని, తిరుగబోవాలని గాని , భోజనపానములు చేయాలని గాని కోరును. తెలియని వాడు,' ఇవి అన్నీ నేను గోరేదను, నేను వీనిని చేయాలి ' అనుకుంటాడు. తెలిసినవాడు ' వీనిని కోరునది నేను కాదు. ఇది కొంత కాలమట్లుండనిమ్ము' ఏనును. ఎవరికైనా సహాయం చేయుటకు అవకాశం కలిగినప్పుడు శరీరం ' అది నాకెంతో శ్రమ, మరియెవరైనా చేయుదురు గాక' అని పలుమార్లు తలంచినను ' మంచిపని చేయటానికి నీవడ్డు రాకుము' అని వాడు శరీరమునకు ప్రత్యుత్తరమిచ్చును.

దేహం నీకు వాహనం, నీవెక్కు గుర్రం. కావున దానిని ఆదరించి చక్కగా కాపాడాలి. దానికి శక్తికి మించిన పని ఇయ్యరాదు. దానికి పరిశుద్ధములగు అన్నపానములనే ఇచ్చి మేపాలి. లేశ మాత్రమైనా మైల లేక ఉండునట్లతి అతి పరిశుద్ధంగా నెల్లప్పుడూ వుంచాలి. పరిశుద్ధియు, ఆరోగ్యం ను పూర్ణంగా వుండు శరీరం లేనిచో, నీవు విరామము లేని శ్రమకు వోర్చి ఈ కఠినమగు సాధనం చేయజాలవు. ఎట్లన నీ శరీరం నీకు ఎల్లప్పుడును లోబడి వుండవలెను గాని నీవు శరీరమునకు లోబడి యుండరాదు.

కామమయ శరీరానికీ దాని కోరికలుంటాయి. అవి అనేకం. నిన్ను కోపించుకొమంటుంది. పరుష వాక్కులు ఆడమంటుంది. ధనమునకై పేరాశ పాడమంటుంది. ఇతరులకు వుండేది చూచి యోర్వకుండమంటుంది. ఖిన్నుడవై పరవశతనొంద మంటుంది. వీనిని కాక మరి అనేక కోరికలు కోరుతుంది. ఇట్లా కోరుట నీకు కీడు చేయాదలచి కాదు. ఇట్టి బలమగు తాకులు తాకుటయు, సారి సారికీ తాకులు మారు చుండుటయుదానికిష్టం. ఇవి యొక్కటియు నీకేమో అక్కరలేదు. కావున నీ కోరికలలో నీవి యేవి, నీ శరీరం కోరికలేవీ అని వివేచనం చేయాలి.

Thursday, July 22, 2010

పరమ గురు చరణ సన్నిధి


జిడ్డు కృష్ణమూర్తి రాసిన
'పరమ గురు చరణ సన్నిధి'
పుస్తకం నుండి....

ఉపోద్ఘాతం

ఇందులో రాసినవి నా మాటలు కావు. నాకుపదేశించిన పరమ గురువు మాటలు. వారు లేక పోతే నేనేమీ చేసి వుండలేను, గాని వారి సహాయము చే నేను మోక్ష మార్గమును ప్రవేశించాను. నువ్వు అదే మార్గం ప్రవేశింప ఇచ్చ గలవాడవు. కాబట్టి వారు నాకుపదేశించిన వాక్కులు నీకు కూడా సహాయంగా వుండును.ఆ మాటలను అనుష్టించాలి సుమా! ఆ మాటలు సత్యములని, రమణీయములని చెపితే సరిపోదు. చెప్పిన ప్రాకారం జవదాటక అనుష్టించిన గాని నువ్వు కడతేరజాలవు. ఆహారాన్ని చూచి అది బాగుగా వున్నదనుటచే ఆకలిగొన్న వాని ఆకలి తీరదు. చేయి చాచి ఆ అన్నం తినాలి కదా. అట్లానే పరమ గురువుల వాక్కులు వినటం చాలదు. వారు చెప్పే ఒక్కొక్క మాట గమనించి వారు సూచించు ఒక్కొక్క అంశాన్ని గ్రహించి వారు చెప్పినట్లు నడుచుకోవాలి. వారి సూచనల్లో ఒక్కటి గ్రహించకపోయినా, వారి మాటల్లో ఒక్కటి విడిచినా, అది యెప్పటికిని పోయినదే. వారు చెప్పినది మరల చెప్పారు సుమా.

ఈ మార్గమున నాలుగు సాధనాలున్నవి.
1. వివేకం. 2. నిష్కామత్వం ( విరాగం) 3. సదాచారం 4. ప్రేమ. వీనిలో ఒకొక్కదానిని గురించి నాకు పరమ గురువు ఏం ఉపదేశించారో దాన్ని మీకు చెప్తాను.

వివేకం

ఇందులో మొదటి సాధనం వివేకం. ఇది మోక్ష మార్గమున చేర్చు సదసద్వివేకమని కూడా అంటారు. ఇది సరియైనదే. అయినా దీని లో మరి కొంత గొప్ప విశేషముంది. ఆ మార్గారంభమునే కాదు, అడుగడుగునా ప్రతి దినం అభ్యసింపదగినది. పొండదగిన వస్తువులన్నీ ఆ మార్గమునే లభిస్తాయని నేర్చుకున్నావు కాబట్టే నువ్వు ఈ మార్గమున ప్రవేశించావు. తెలియని వారు ధనము గూర్చి, అధికారం కోసం పాటుపడతారు.కానీ అవి యెంత కాలం వున్న ఒక్క జన్మం లో విడిచిపోతాయి. కాబట్టి అవి అసత్తులు. సత్తులును, నిత్యములును అయి వీని కంటే అధికమైన వస్తువులు వున్నాయి. ఒక సారి చూస్తే నువ్వు ఇక ఇతర వస్తువులను కోరవు.

ప్రపంచం లోని మనుష్యులు రెండు రకాలు. తెలిసిన వారు, తెలియని వారు. ఈ తెలివి ఒక్కటే ముఖ్యమైనది. ఏ మతం అవలంబించు వాడు, ఏ జాతి వాడు అనేది ముఖ్యం కాదు. నిజంగా ముఖ్యమైనది ఈ జ్నానమే. మానవులను గురించి ఈశ్వరుడు చేసిన కట్టుబాటు ఇట్టిదని తెలిసుకోవటమే జ్నానం. భగవంతుడే అట్టి కట్టుబాటు చేసి వున్నాడు. అదే ప్రపంచ పురోవృధ్ధికి మార్గం. ఎవరైనా ఆ మార్గమిట్టిదని చూచి వాస్తవంగా తెలుసుకుంటే, అతి తేజో వంతము, అతి రమణీయం అయిన ఆ మార్గం లో పాటుపడి ఆ మార్గముతో ఏకీభవించకుండా వుండడు.ఇలా తెలుసుకోవటం వల వాడు భగవంతుని పక్షమున చెరును. ధర్మం అవలంబించి అధర్మం నేదిరించును. లోకం యొక్క శ్రేయస్సు కోసం పాటు పడతాడు. స్వప్రోయోజనమును కోరుకోడు.
ఇలా భగవంతుని పక్షమున వుంటే అతడు మాలో ఒక్కడు అవుతాడు. హిందువని, బౌద్ధుడు అని గాని, క్రైస్తవుడని గాని, మహమ్మదీయుడని గాని పేరు పెట్టుకున్నా, హిందు దేశ వాసి యైనా, ఆంగ్లేయ దేశ వాసి యైనా, చీనా దేశస్తుదైనా, రష్యా దేశపు వాడైనా భేదం కొంచెం కూడా లేదు. భగవంతుని పక్షమున వుండే వాళ్ళు ఏ కారణము తో ఈ లోకానికి వచ్చారో తామేమి చేయాలో దాని ని తెలుసుకొని దానిని చేయపూనుకుంటారు. తక్కిన వారంతా తామేమి చేయాలో దానిని ఇంకా తెలుసుకోకపోవటం చేత తరచుగా అవివేకంగా నటిస్తూ , అందరూ ఒక్కటే అని, ఒక్కడే అయిన భగవంతుడి ఇచ్ఛయే ఎపుడూ గాని అందరికీ యథార్థంగా ప్రియంగా వుండదని తెలుసుకోలేక, తమకు మాత్రం ప్రియమని తోచు మార్గాల్నీ కల్పించేందుకు పూనుకుంటారు. అట్టి వారందరూ అసత్తును అనుసరించు వారలు గాని సత్తు ననుసరించుట లేదు. ఈ రెంటికి వున్న తేడా తెలుసుకునేంత వరకూ వారు భగవంతుని పక్షమున చేరినవారు కారు. కాబట్టి ఈ వివేకం మొదటి మెట్టు.

(సశేషం)

Wednesday, July 21, 2010

గురువు ఆవశ్యకత గురించి వివేకానందుడి వాణి

ప్రతి జీవి పరిపూర్ణత గాంచటం విధాయకం. పర్యవసానం లో ప్రతి ప్రాణి పరిపూర్ణత పొందుతుంది. మన వర్తమాన స్థితి, మన పూర్వ కర్మం, మన పూర్వాలోచనల ఫలితం; ఇలాగే మన భావి స్థితి ప్రస్తుత కర్మలకూ, భావాలకు ఫలితం. కానీ ఇలా మన భావి స్థితి ని నిర్మించుకోవటం మనలను పరుల సాయం పొందనివ్వక అడ్డదు; అంతే కాదు, అనేకులకు అలాంటి సాయం అవశ్యం కావలసి వుంది. అది లభించినప్పుడు ఆత్మ శక్తి సామర్ధ్యాలు ఉద్దీపితాలవుతవి. పారమార్ధిక జీవితం ప్రబోధ మందుతుంది. అభివృధ్ధికి చురుకు కలుగుతుంది. చివరకు మానవుడు పావనుడై పరిపూర్ణత పొందుతాడు.

ఈ ఉద్దీపన శక్తిని పుస్తకాల నుంచి పొందలేము. ఆత్మ మరొక ఆత్మ నుంచి ప్రేరణ పొందుతుంది; వేరే మార్గం అసాధ్యం; యావజ్జీవం గ్రంధపఠనం చేస్తాం గాక, మహా మేధావిధులమవుతాం గాక. కానీ చివరకు మనం రవంత కూడా ఆత్మ వికాసం పొందలేదని మనకే తెలుస్తుంది. ధీవికాసం పొందే దానికి అనురూపమైన ఆధ్యాత్మికోన్నతి లభిస్తుందనుకోటం సత్యదూరం. గ్రంధపఠనం లో మనం పారమార్ధిక సహాయం పొందుతున్నామని ఒకొక్కప్పుడు భ్రమిస్తుంటాము; కానీ గ్రంధ పఠనం వల్ల మనకు కలిగే ప్రతిఫలాన్ని పరికిస్తే చివరకు దానివల్ల కొంచెమో, గొప్పో లాభం పొందటం కేవలం మన ధీశక్తికి కలుగుతోంది. కానీ అంతరాత్మకు కలగటం లేదని మనకు వెల్లడి అవుతుంది .

ఆధ్యాత్మిక విషయాలను గురించిదాదాపుగా ప్రతి వ్యక్తీ అత్యద్భుతం గా మాట్లాడగలిగీ , అనుష్టానానికి నిజమైన పారమార్ధికాచరణానికీ వచ్చేసరికి, ఎంత శోచనీయం గా వెనుకబడి వుంటామో మనం ఎరుగనిది కాదు. ఈ వ్యత్యాసానికి కారణం గ్రంధ పఠనం ఆత్మ వికాసానికి పెంపొందింప చేయకపోవటమే అని చెబుతాను. ఆత్మ జ్యోతి ని ఉద్దీప్తం చేయాలంతే తగిన ప్రేరణ శక్తి మరొక ఆత్మ నుంచి ప్రసరించి తీరాలి.
ఇలాంటి ప్రేరణ శక్తి ఎవరిలో నుంచి ప్రసరిస్తుందో అతడే గురువు. దాన్ని గ్రహించేవాడే శిష్యుడు. ఇలా ఎవరినైనా ప్రేరేపించటానికి గురువు శక్తిని సంక్రమింపచేయగలవాడుగా వుండాలనటం మొదటి విషయం. రెండవది దాన్ని గ్రహించే వ్యక్తి అందుకు అర్హుడై వుండాలి. బీజం సజీవమై వుండాలి; క్షేత్రం సాగుచేయబడి సిద్ధంగా వుండాలి.ఇవి రెండూ చేకూరితే పారమార్ధిక చింత అనే సస్యం అత్యద్భుతంగా ఫలిస్తుంది. నిజమైన ధర్మ ప్రబోధకుడు ఆశ్చర్యకరమైన శక్తులు కలిగి వుండాలి. శ్రోత కూడా కుశలుడు లభించాలి. ఇలా ఇద్దరూ అద్భుత వ్యక్తులై అసాధారణులైనప్పుడు మాత్రమే దివ్యమైన ఆత్మ ప్రబోధం జరుగుతుంది. ఇలాంటి వారే నిజమైన ఆచార్యులు,నిజమైన శిష్యులు,నిజమైన జీజ్ణాసువులు. ఇతరులందరికీ జిజ్నాస అనేది వట్టి వినోదం, ఆట. వారి లో ప్రబోధం పొందేదీ రవ్వంత కుతూహలం, ప్రజ్వలించేది రవ్వంత వైజ్నానిక పిపాస.అంతే గాని వారు మత ధర్మ దిక్చక్రాంచలమ్ లో నిలబడి వున్నారు. అయినా ఇదీ కొంత ప్రయోజనకరమే; ఎందుకంటే కాలక్రమాన ఇది నిజమైన పారమార్ధిక జిజ్నాస అనే దాహాన్ని జనింప చేయవచ్చు; అంతే గాక క్షేత్రం సంసిద్ధమవగానే బీజం వచ్చి పడుతుంది, పడి తీరుతుంది; ఇది మనకు అగోచరమైన ప్రకృతి శాసనం. ఆంతరంగం లో నిజమైన జిజ్నాస జనించగానే అలాంటి వ్యక్తికి తోడ్పడటానికై జ్నాన ప్రదాత అయిన గురువు కనిపిస్తాడు, కనిపించి తీరుతాడు. తాత్విక తేజాన్ని ఆకర్షించుకునే శక్తి శిష్యుడి లో ధృడమై పరిపూర్ణత నొందగానే దాన్ని సఫలీకృతం చేసే శక్తి క్రమం గా లభించి తీరుతుంది.

కానీ భక్తి మార్గాన కొన్ని గొప్ప ప్రమాదాలున్నాయి. ఆచార్యుడి వల్ల తత్వాన్ని గ్రహించే శిష్యుడు తాత్కాలికావేశాన్ని- భావావేశాన్ని – నిజమైన జిజ్నాస గా భ్రమించవచ్చు. మన జీవితాల్లోనే దాన్ని మనం గమనించవచ్చు. మనం ప్రేమించిన వ్యక్తి ఒకడు మరణించటం ఎన్నోసార్లు తటస్థీస్తుంది, మన గుండె పగులుతుంది. సమస్తం నశించిపోతూందని మనకు తోస్తుంది; అంతకంటే నిత్యమూ ఉన్నతమూ అయినదేదైనా కావాలనిపిస్తుంది. ఇక మనం పారమార్ధికాసక్తులం కావాలని భావిస్తాం. కొన్ని రోజులు గడవగానే ఆ శ్మశాన వైరాగ్య తరంగం సమసిపోతుంది; ‘ ఎప్పటి కాలు ఎట్టెట్టే ‘ అన్నట్లు మళ్ళా పూర్వ స్థితి సంప్రాప్తమవుతుంది. ఇలాంటి క్షణిక భావావేశమే పారమార్ధిక జిజ్నాసగా మనమంతా తరచూ భ్రమపడుతుంటాం. కానీ ఇలా భ్రమపడుతున్నంత వరకూ యథార్థం,నిరంతరం అయిన పారమార్థిక పిపాస కలగదు; అలాంటి ప్రబోధమొనరించే నిజమైన ఆచార్యుడు లభించడు. కాబట్టి మన సత్యాన్వేషణమంతా నిష్ప్రయోజనమైనదని వాపోవ బుద్ధి మారినప్పుడల్లా, అలా వాపోవటానికి మారు, ఆత్మపరీక్ష చేసుకొని మనకు నిజమైన జిజ్నాస వుందా లేదా అని విచారించటం మన ప్రధమ కర్తవ్యం. అలా చేసినట్లయితే నూటికి తొంభై పాళ్ళు తత్త్వ జ్నానానికి మనకు ఇంకా అర్హత కలుగలేదనీ మన జిజ్నాస నిజమైనదీ కాదనీ వెల్లడవుతుంది.

తత్త్వోపదేశం చేసే గురువు విషయం లో ఇంత కంటే గొప్ప ప్రమాదాలున్నాయి. స్వయం గా అజ్నానపంక నిమగ్నులమై వుండీ గర్వాతిరేకం తో సర్వజ్నులమని విర్రవీగుతూ, అంతటితో ఆగక, పరులను తరింప చేయడానికై తమ భుజాలానందివ్వటానికి వెనుతియ్యక, కానన్న వారు కానన్నవారికి నాయకులై చివరకు వారూ వీరూ కలిసి గోతి లో పడుతూంటారు.

“ మూఢులు అజ్నానాంధకారం లో గోరాడుతూ, మా కంటే ధీరులు లేరని విర్రవీగుతూ , పండితమ్మన్యులై, గుడ్డివారి చేత నడపబడే గుడ్డివారి మాదిరి తొట్రుపాటు చెందుతూ పరిభ్రమిస్తుంటారు.” ప్రపంచం ఇలాంటి పండితమ్మన్యులతో నిండి వుంది. ప్రతి వ్యక్తికీ తాను ఆచార్యుణ్ణి కావాలనే తహతహ! ప్రతి యాచకుడికీ తాను పదిలక్షలు దానం చేయాలనే ఆవేదన! ఈ యాచకుల మాదిరే ఈ ఆచార్యులు నిజానికి హాస్యాస్పదులే.


( వివేకానందుడి “ భక్తి యోగం “ నుంచి....)